ΕΓΩ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΣ

«Μόνο ότι είχε λογική μπόρεσα να ερμηνεύσω στη ζωή μου, ότι δεν είχε όχι»… είχα γράψει παλαιότερα σε κάποιο μου απόφθεγμα και το συνέχισα με το ότι: «Κανένα νοήμον ον δε μπορεί να κάνει τόσα πολλά λάθη και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όσα ο άνθρωπος»… Ολοκληρώνοντας την σκέψη μου αυτή πάνω στο συγκεκριμένο ΄οδοιπορικό΄ κι ανατρέχοντας στην ιστορία του ανθρώπου από την εμφάνισή του, διαπίστωσα ότι το μόνο που κυριαρχούσε από πάντοτε (επάνω του) ήταν οι παρανοϊκές καταστάσεις : όπως η αχαλίνωτη βία, η απληστία, οι πόλεμοι, οι γενοκτονίες, οι αδικίες, η εκμετάλλευση, οι ανθρωποθυσίες, η δουλεία, ΄οι ιερές εξετάσεις ΄, οι βιασμοί, οι κτηνωδίες, τα βασανιστήρια, οι σφαγές, οι κανιβαλισμοί, η υποκρισία, οι κλεψιές, τα ψέμα, η ζηλοφθονία, το μίσος, η μικροψυχία, η μικρότητα, η φτώχια, οι κοινωνικές αδικίες και χίλια δύο άλλα πάντα βορά στο Μολώχ του πρόσκαιρου, του εφήμερου, του επίπλαστου και του προσωρινού. Οπότε δεν ήταν καθόλου δύσκολο να καταλήξω αυταπόδεικτα - παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα - στο λογικότατο συμπέρασμα, ότι ζω σ΄ έναν πλανήτη και σε μια κοινωνία που κατοικείται από ανεγκέφαλα κακουργηματικά δίποδα όντα που όχι μόνο δεν διακατέχονται από την στοιχειώδη λογική, αλλά από το ακριβώς αντίθετο... Πόσο μάλλον όταν η σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία των κατοίκων του αποδέχεται αυτή την τραγική πραγματικότητα, σαν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό παρακινώντας με μάλιστα συνεχώς να την αποδεχθώ και να μη ΄τρώγομαι΄ με τα ρούχα μου. Κοντολογίς : «Όποιος αποδέχεται τη ΄λογική΄ αυτού του κόσμου γίνεται όπως εσείς … Όποιος δεν την αποδέχεται ή φεύγει, (εγώ δε μπορώ ακόμη) ή γίνεται όπως εγώ».