ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ…

Η συνύπαρξη των έμβιων όντων αναδεικνύει τις γεννετήσιες διαστροφές, τα κόμπλεξ και τις αδυναμίες μας… (κι αυτό αποδεικνύει πάραυτα κατ΄ εμέ το λάθος της ύπαρξης μας …). Γ ι΄ αυτό τρελαίνομαι με το είδος μας… Ενώ δεν καταλαβαίνουμε Χριστό και είμαστε έρμαιο του κάθε επικοινωνιολόγου…δεν προσπαθούμε καν να ενδοσκοπήσουμε… και παραμένουμε απαθείς χειροκροτητές και κομπάρσοι…. Ξεκινάμε λοιπόν… Αν ζούσε κάποιος μόνος του σ΄ ένα ερημονήσι… ούτε να σκοτώσει θα μπορούσε (ποιον άλλωστε εκτός από τον εαυτό του), ούτε να τσακωθεί, ούτε να ζηλέψει, ούτε να συκοφαντήσει, ούτε να κλέψει, ούτε να αδικήσει, ούτε να εκμεταλλευτεί, ούτε να πει ψέματα κ.ο.κ...οπότε μια χαρά θα ήταν… Η αναφορά είναι εντελώς υποθετική βέβαια αλλά περιέχει ένα από τα μυστικά της ύπαρξης… Τη διαπίστωση ότι η υποχρεωτική συμβίωση με άλλα άτομα στην ουσία μας αποσυντονίζει και μας εκθέτει… Όπως στη συνέχεια βέβαια και η συμμετοχή μας στη βαβέλ της κοινωνίας… Ο "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΡΑΤΟΣ" είναι τελικά το πρόβλημα «συνάνθρωποι» και ουδέν άλλο… Με 11.000.000 ξεχωριστά κράτη μέσα σ΄ ένα κράτος δεν γίνεσαι ποτέ ένα κράτος π.χ η Ελλάδα. Αυτό το μυστικό ανέλυσαν φαίνεται κάποιοι στο παρελθόν… γι΄ αυτό έγιναν (ένα) κράτος το Ισραήλ και διοικούν τον κόσμο… Υπερ –απλουστευμένα … αν θέλεις να ζεις με το εγώ και τις ψυχαναγκαστικές ατομικές σου αδυναμίες (γίνεσαι μονάδα) απομονώνεσαι οικειοθελώς και ησυχάζεις … Αν θέλεις όμως να ζεις στη κοινωνία... έστω κι από ανάγκη... βασικός και αδιαπραγμάτευτος κανόνας είναι (το εμείς) το συμφέρον της κοινωνίας- κράτους δηλαδή πάνω απ΄ όλα κι όχι το ατομικό , το συντεχνιακό ή το κομματικό … Δύσκολο μεν, μονόδρομος δε… Το απλό «συνάνθρωποι» …αυτό ν΄ακολουθείτε και το αυτονόητο… Η πάσα είδους συμβίωση δημιουργεί τα προβλήματα κι εκεί πρέπει να εστιάσουμε ….τι, πως και γιατί δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον…Αυτό άλλωστε ήθελα μέσα από το παρόν να αναδείξω... Υ.Γ. Δεν είναι όσο απλό φαίνεται...περιέχει πολλά περισσότερα ...