ΑΝ ΤΟ ΕΜΒΙΟ ΔΙΠΟΔΟ ΟΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΦΥΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ (ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΝ ΞΑΦΝΙΚΟ)…

ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ Σ΄ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ… Γιατί δεν θα αναγκαζόταν στο κυνήγι του μάταιου και του προσωρινού να θυσιάζει την γαλήνη, την ηρεμία, την συνειδησιακή του τακτοποίηση και τον ανθρωπισμό του (με το να αδικεί τον πλησίον του κ.ο.κ) για να κερδίσει στο τέλος ότι κι αυτός έναν τάφο 2Χ1… Θα συμπεριφερόταν εντελώς διαφορετικά … Η μη παραδοχή του παραπάνω (σαν να μην υπάρχει καν νομοτελειακά το τέλος) και η διεστραμμένη αίσθηση της αθανασίας εξευτελίζει το δίποδο έμβιο ον και το μετατρέπει σ΄ ένα άπληστο, ανικανοποίητο, αχάριστο, βίαιο, παράλογο, εγωπαθές, αλαζονικό κ.ο.κ. ζόμπι… Κι εντάξει αν δεν υπάρχει Θεός (για τους άθεους) και κατά συνέπεια Θεία δίκη… Αν υπάρχει όμως;;; Κι ιδίως στη λογική ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου…τι θα Του πει;;; Ξέρεις κάτι δεν το κατάλαβα ότι ήμουν θνητός ή δεν πίστεψα ότι υπάρχεις γι΄ αυτό συμπεριφερόμουν έτσι;;; Και μόνο αυτή η απάντηση (που αποτελεί παραδοχή του εγκλήματος) εκθέτει πάραυτα (το ζόμπι)… Είτε υπάρχει Θεός συνάνθρωποι, είτε δεν υπάρχει (για τους άθεους)…υπάρχει σίγουρα σε όλους μας έμφυτη η γνώση του καλού, του κακού, του σωστού, του λάθους, του δίκαιου και του άδικου… κι αυτό τα λέει όλα… Πόσο μάλλον όταν εκ φύσεως έχουμε δωροθετηθεί με κοινό νου και κατά συνέπεια με την δυνατότητα να παράγουμε λογική και κρίση… Άλλωστε τα είπαμε «Κανείς μας δεν γεννιέται άνθρωπος, στη πορεία της ζωής μας το διεκδικούμε». Υ.Γ Δεν υπάρχει αυτό που λέμε «κόσμος» ή αλλιώς οι "άλλοι" συνάνθρωποι, υπάρχουμε εμείς ένας προς ένας ξεχωριστά…οπότε η ευθύνη για έναν καλύτερο κόσμο δεν είναι συνολική… αλλά ατομική και όλη δική μας…